Gewenning

Gewenning

Na 4 weken hier te zijn begint alles te wennen. Ik zit inmiddels in het ritme van de Chinezen, weet welk voedsel ik lekker vind en hoe basaal te communiceren.

Afgelopen weekend ben ik met Penny, Kym & Theo naar Chengdu geweest, een grote stad ten noord westen van Chongqing. Met de hogesnelheidstrein door de bergachtige landschappen was een mooie ervaring, zeker omdat het met een gangetje van tegen de 200 km/h ging. Tijdens de reis werden we vermaakt door de twee meest schattige kindjes die we tot nog toe gezien hebben. Toen we na ongeveer 2,5 uur in Chengdu aankwamen moesten we als een malle door de mensenmassa onze weg zien te vinden naar het juiste metrostation. Die avond was er een Pecha Kucha georganiseerd (20 afbeeldingen en 20 seconden per afbeelding om een verhaal te vertellen) en Penny had een presentatie voorbereid. Omdat de trein er langer over deed dan gepland moesten we dus haasten. Gelukkig hadden we Kym bij ons en die kan prima Chinees spreken dus dat was een hele zorg minder. Uiteindelijk waren we nét op tijd en hebben we nog wat andere verhalen gehoord en achteraf de organisator (Nederlander) en bijbehorende mensen gesproken. Dus weer wat nieuwe connecties erbij! Daarna zijn we naar een cocktailbar gegaan en hebben het weekend dus leuk geopend.

Chengdu is een stad die te vergelijken is met Chongqing, alleen liggen er vrijwel geen heuvels. Daarom zie je er ook meer fietsers en zijn de auto's/taxi's er in een beduidend betere staat. De taxi's hier in Chongqing hebben amper vering, bij vrijwel allemaal brandt het 'check engine' lampje en hoor je nét iets te vaak tandwielen 'grinden' bij het schakelen. We hebben de zaterdag lekker door het centrum gelopen en een enorm winkelcentrum bezocht, hier zijn echt alle grote merken vertegenwoordigt. 's Avonds zijn we naar een club geweest waar een andere Nederlander een feest had georganiseerd. Het aparte hiervan was dat de clubs zich op de bovenste (21e) verdieping van een flatgebouw bevonden. Dus als je naar beneden keek kon je de hele stad overzien. Er waren meerdere Nederlanders aanwezig die avond, die waren ook wel makkelijk te herkennen aangezien die allemaal een kop groter zijn dan de Chineesjes.
De volgende dag zijn we naar het Panda breeding center gegaan om eindelijk eens China's trots te aanschouwen. Het was een mooi park maar deed ook gewoon denken aan een dierentuin in Nederland, de beren liggen zich de hele dag te vervelen en iedereen maar foto's maken. Het weer was ook omgeslagen naar de warmere variant wat ook wel invloed heeft op de gemoedstoestand van de Black & Dirty bears. Als je aan een panda denkt, denk je aan een leuk zwart en wit beestje, maar hier zijn ze gewoon zwart en geel van de viezigheid. Dat zwart en witte is gewoon allemaal marketing van het WNF ;)

Zoals ik al zei was het weer omgeslagen en ineens was het dan rond de 34°. Dat zorgde voor veel zwetende mensen. Sommige Chinese mannen rollen dan hun shirt omhoog zodat je hun, ahum, atletische torso/buik, kunt zien. Anderen lopen hier dan nog gewoon met een dikke trui/jas aan rond, alsof ze er niets van merken. In de zomer gaat de temperatuur hier makkelijk over de 40° heen namelijk.

Wat mij opgevallen is, is dat er veel Chinezen met een bril rondlopen. Alleen aangezien vrijwel alle Chinezen een vrij platte neus hebben schuift bij vrijwel iedereen de bril geregeld omlaag, die voetjes hebben gewoon geen grip bij ze. Maar dit even terzijde.

Ik leer de studenten steeds beter kennen en kom er steeds vaker achter dat ze het allemaal niet zo nauw nemen met de regels. Dat zie je trouwens terug in veel gevallen. Ze zeggen dan ook wel dat in China bijna niets mag en toch kan alles. In Nederland mag alles en kan eigenlijk niets. Er zit een groot verschil tussen de leerlingen die wel iets willen leren en degenen die maar gewoon de opleiding doen omdat het moet van hun ouders of dat ze eigenlijk nergens anders terecht kunnen. Ik heb dan ook voor mezelf bepaald om voor aandacht te steken in degenen die iets willen leren. De anderen zijn soms ineens weggegaan tijdens een les. Daarom ben ik iets strenger aan het worden m.b.t. de presentielijst. Ik doe hem nu soms tweemaal, aan het begin en eind van de les. Ook dat werkt. Als de studenten problemen krijgen op school dan krijgen hun ouders dat vaak te horen en als ze iets niet willen is het de eer van hun familie ten schande maken. Het leuke is dat ik met een vertaler werk en de studenten krijgen ook Engelse les van haar. Dat wil dus zeggen dat de meeste studenten prima Engels kunnen spreken. Alleen als de vertaalster erbij staat dan grijpen ze haar meteen aan om te communiceren. We zijn nu 4 weken onderweg en sinds afgelopen week probeer ik ook zonder vertaalster met sommige studenten te spreken. Ze beginnen me nu een beetje te leren kennen en te vertrouwen waardoor ze niet meer zo bang zijn om met je te spreken. Wat erg leuk is omdat het veel fijner is om direct met iemand contact te hebben dan via een vertaalster.

Dan nog even over mijn Chinese naam. Uiteindelijk kan ik kiezen uit 2 namen: Rùn Xì & Rén Shuài. Die laatste betekend iets in de trant van Captain/Handsome boy, haha. Ik ben toch maar voor de eerste gegaan, wat eigenlijk een fonetische vertaling van mijn naam is en heeft niet echt een betekenis. De Chinese lessen zijn erg interessant al leer je vrij weinig per keer. Zodra er 10 tot 15 nieuwe woorden met bijbehorende uitspraken gedaan zijn zit je hoofd alweer vol met wat het in een keer kan opslaan. Het zal echt met kleine stapjes beter gaan.

Afgelopen vrijdag hadden we een 'officiële meeting'. Nou, laat dat maar een de Chineesjes over hoor. Het ging helemaal nergens over. Er zou iets besproken moeten worden over de syllabussen van ieder vak en ook nog over de Graduation studenten. Iedere docent begeleid iets van 10 vierdejaars en dat moet uiteraard in goede banen geleid worden. Ten eerste zaten alle Chinese docenten en vertaalsters al een uur in de meeting voordat de westerse docenten erbij kwamen. Dus iedereen zat een beetje op zijn/haar telefoon en net te doen of ze geïnteresseerd waren. Toen begonnen het hoofd van de school vragen te stellen over een (verouderde) syllabus vragen te stellen om die te verbeteren. Zodra iemand een idee over had (in het Engels) moest dat eerst vertaald worden, maar voordat de vertaling klaar was, werd er alweer overheen geluld door het hoofd en bleek dat er weinig waarde werd gehecht aan verbeteringen. Uiteindelijk was het gewoon een monoloog en ik had dan ook vrij snel door dat het vooral trekken aan een dood paard bleek te zijn. Ondertussen werden er wel uitgebreid foto's gemaakt van ons, waarschijnlijk om aan de overkoepelende universiteit te tonen wat voor efficiënte en inspirerende meeting we hadden. Want wij, de westerse docenten, zijn hier echt het uithangbord van de school. Wat we verder doen kan weinig mensen interesseren, dat we er zijn is het belangrijkste. Of ik nu mijn hart en ziel in een les leg of gewoon lekker een film opzet en ontspannen achterover ga zitten, het zal weinig uitmaken. Als er aan het einde maar voor iedere student een eindcijfer is, dan zal het wel goed zijn.

De vorig alinea klinkt nogal negatief, maar ik heb vrijwel geen enkel signaal gezien waaruit het tegendeel blijkt. Het positieve hieraan is dat ik gewoon lekker de vrijheid heb om te doen wat ik wil. In het begin stak ik veel energie in alle studenten, dat doe ik nu niet meer. Door zelf wat relaxter te worden maak ik het makkelijker voor mezelf. Ik leer degenen die iets willen leren en hou het daarmee ook leuk voor mezelf. Door leuke uitstapjes te maken naar bijvoorbeeld Chengdu en etentjes met collega's, lekker de toerist uithangen hier, massages te ondergaan en gewoon de cultuur te bekijken kan ik er een hele leuke 4 maanden van maken. En dat ben ik ook exact van plan te doen.

Dan nog een laatste opmerking over dingen die eng zijn in China. Nee ik heb het niet over varkensneuzen, hanenpoten, stinkbugs, supergrote mieren, oversteken op straat, in een taxi meerijden of de algehele hygiëne hier. Zowat iedere instantie hier gebruikt nog steeds Windows XP. Je weet wel, dat besturingssysteem uit 2001 dat inmiddels zelfs niet meer wordt ondersteund door Microsoft. Op school, in de bank, in het kleine politiebureau, op het hoofdkantoor van het politiebureau, O-VER-AL. Laatst moesten we dus naar het hoofdkantoor van het politiebureau om te bewijzen dat we fysiek in Chongqing aanwezig zijn. Het scherm dat toonde welk nummer aan de beurt was had dus rechtsonder zo'n rood venster met iets van een paar honderd virus-waarschuwingen. Lekker betrouwbaar voor een instantie die persoonsgegevens beheerd. Na een paar open deur-vragen was alles in orde, maar bleek wel dat ze ons paspoort nog voor 2 weken moesten houden, slik…. als dat maar goed gaat.

Tot de volgende keer, met nog meer verhalen over de wondere wereld van Chongqing! :)