Integreren

Ik ga mijn verslagen voortaan in het Nederlands plaatsen, denk dat de meeste mensen die het lezen Nederlands zijn. Ook makkelijker voor mij.

Nu, na twee weken rond te hebben gelopen tussen de Chinezen, begin ik me steeds meer thuis te voelen. Het eten begint me beter te smaken en ik weet steeds beter hoe ik het hele pittige voedsel kan vermijden. Ik ben niet continu meer onder de indruk van de vele gebouwen, de continue smog en de rare acties die ze hier in het verkeer uithalen.

Het lesgeven gaat me vrij aardig af, na deze tweede week weet ik pas een beetje wat het niveau van de studenten is. Ik heb dan ook mijn tempo van opdrachten uitvoeren moeten afremmen. Misschien wil ik gewoon te graag dat ze heel veel informatie in een keer kunnen opnemen, dat zal in kleinere stapjes moeten. Misschien is hiervoor een beetje achtergrond informatie voor nodig. Ook in Nederland (zeker als ik aan mijn eigen opleiding denk) zijn studenten lui en soms ongeïnteresseerd. Hier is dat nog een tandje erger. De lessen beginnen om 8 uur 's ochtends en de meeste studenten springen om 7.50u uit bed en snellen zich dan nog half slaperig de klas is. Tijdens de les zitten ze uitgebreid te gapen en half te slapen. Eigenlijk zitten ze gewoon te wachten op de eerste pauze zodat ze iets te eten kunnen gaan halen. Ze komen dan maar langzaam op gang, pas tegen de middag (na de lunchpauze van 2 uur waarin ze vaak in het tweede uur een dutje doen) komen ze los en zijn ze nogal luid met elkaar.

De meeste studenten wonen met 4 of zelfs 6 studenten in een dormitory, en dat zijn niet heel erg grote ruimtes. Ze zijn dus continu onder elkaar, met elkaar en bij elkaar. Ze hebben eerlijk gezegd geen moment van rust op een dag. Geen wonder dat ze af en toe hun hoofd even laten zakken om een dutje te doen (zelfs tijdens een les ja). Het concept van privacy is voor velen dan ook vreemd. Wij (westerse docenten) zijn blij als we na een dag lesgeven lekker alleen in ons rustige appartementje boven op de berg tot rust kunnen komen. De studenten hebben dat dus niet.

In totaal heb ik ongeveer 130 studenten en ik begin ze steeds beter te leren kennen. Ze hebben allemaal een leuke Engelse naam voor zichzelf bedacht (die ook een goede klank in het Chinees moet hebben, héél belangrijk voor ze). Zo heb ik bijvoorbeeld een Moon, Fish, Glorious, Corner, Rain, Eleven, Promise, Sony en een Windy. Namen koppelen aan gezichten is nog erg moeilijk maar ik begin ze wel steeds beter te herkennen. Andersom is het geen probleem. Wat mij opvalt is dat ze erg graag zwaaien, waar wij in Nederland naar elkaar zwaaien als we op een redelijke afstand elkaar willen begroeten omdat het te ver is om te roepen, staan zij hier op 1 meter afstand van je naar je te zwaaien. Wat ook wel weer zijn charme heeft.

Het is hier erg makkelijk om mensen te ontmoeten. Op de campus van CTBU (Chongqing Technology & Business University) zit ook een Frans departement, zodoende zijn er ook een hele bubs Franse mensen. Hier hebben Theo en ik al Hotpot mee gegeten en ontmoeten elkaar vaak in de Shāokǎo (barbecue). Dit is een soort van marktje die in elkaar is getimmerd met golfplaten en heeft een soort van shop-in-shop idee. Iemand heeft gewoon een tafel met eten en een kar waar hij het eten in kan klaarmaken. Daarnaast hebben ze nog een koelkast en vriezer voor drank en voedsel. Dan kun je gewoon aan een lange tafel gaan zitten en eten en drinken pakken wat je wil, als je weg wil geef je gewoon aan wat je hebt genuttigd en reken je af. Dit gaat allemaal op goed vertrouwen, en het werkt!

We weten ook steeds beter hoe we onszelf hier kunnen verplaatsen. In de eerste week liepen we alles (wat erg vermoeiend is omdat op straat alles schots en scheef ligt, en daarnaast nogal op en neer gaat. Nu pakken we een taxi als we boodschappen hebben gedaan en dat kost dan rond de 12 Yuan (ongeveer €1,70) Het voordeel hier aan is dat je voor het appartement wordt afgezet en het snel gaat, het nadeel is dat je zelf moet duidelijk maken waar je heen wil, gelukkig ken ik inmiddels de woorden voor rechtdoor, links en rechts, dus dat is geen probleem meer. Dan rijden er hier op de campus ook nog een soort van verlengde golfkarretjes, kunnen ongeveer 13 mensen tegelijk in, die brengen je dan naar een plek redelijk hoog in de bergen en moeten we nog een stukje omhoog lopen, wat eigenlijk goed te doen is. In plaats van 400 treden hoeven we er nog maar 50. Deze busjes kosten 1 Yuan (ongeveer €0,15) dus voor dat geld is het ontzettend de moeite waard. Dan heb je nog een aantal metrolijnen door de stad lopen, deze zijn erg modern en brengen je in een mum naar de andere kant van de stad.

Gisteren zijn Theo en ik naar JeīFangBei gegaan. Dit was de eerste dag dat er een blauwe lucht boven de stad te zien was en de zon kwam eindelijk goed door. Het is het oude centrum van Chongqing maar is nu zowat de P.C. Hooftstraat van Chongqing. Alle luxe merken zijn hier aanwezig, Gucci, Giorgio Armani, IWC, Givenchy, Cartier, Rolex, Louis Vuitton en nog veel meer. Ze hebben hier ook een echte Apple store dus dat was ook even genieten. Nu is Chongqing niet echt een toeristische stad, zelfs voor ons vallen de westerse mensen hier op. Dat we opvallen hebben we dan ook geweten. Ik denk dat er meer foto's van ons zijn gemaakt, dan wij in totaal zelf hebben gemaakt. Hun strategie is zodra we opgemerkt worden, de anderen in hun groepje vertellen dat er 2 westerse lange mannen lopen, gaan giechelen, van hun pad afwijken om een positie in te nemen en dan heel sneaky met hun mobieltje een foto maken. Als je dan naar ze kijkt om te laten weten dat je het wel doorhebt wat ze doen, dan gaan ze gewoon nog meer giechelen! Ach, de toerist is hier ook gewoon een toeristische trekpleister voor hen.

Tot de volgende keer! :)